Poronienie

Dla wielu oczekujących potomstwa kobiet obawa przed poronieniem hamuje ich radość w pierwszym trymestrze ciąży. Niektóre kobiety wstrzymują się nawet z rozgłaszaniem szczęśliwych wiadomości, aż do czwartego miesiąca ciąży.

Kiedy nie należy się denerwować.

Ważne jest, aby rozpoznawać każdorazowy skurcz, ból bo nie muszą one być ostrzeżeniem przed zagrażającym niebezpieczeństwem. Przynajmniej jeden lub wszystkie z podanych poniżej objawów świadczą o prawidłowej ciąży:

* delikatne skurcze, bolesność lub uczucie ciągnięcia jednej strony lub całego brzucha. Jest to spowodowane rozciąganiem więzadeł powiększającej się macicy. Gdy skurcze są dokuczliwe, ale niezmienne, lub towarzyszy im krwawienie, to nie ma powodu do zmartwienia;
* możesz spodziewać się plamienia w czasie przypadającej miesiączki, 7 do 10 dni po poczęciu, kiedy maleńka grupa komórek przytwierdzona do ściany macicy zacznie rozwijać się w nowy organizm. Lekkie krwawienie w tym czasie jest charakterystyczne i nie oznacza problemów z ciążą - tak długo, jak nie towarzyszy temu ból podbrzusza.

Jednakże każdy twój niepokój najlepiej wyjaśnić u lekarza. Nic tak nie uspakaja przyszłej mamy jak zapewnienie lekarza prowadzącego.

Prawdopodobne oznaki poronienia

Kiedy natychmiast dzwonić do lekarza?

* kiedy stwierdzisz krwawienie ze skurczami lub bólem w podbrzuszu;
* kiedy ból jest intensywny i utrzymuje się ponad jeden dzień, nawet jeśli nie towarzyszy mu plamienie czy krwawienie;
* kiedy krwawienie jest obfite tak jak miesiączka lub lekkie plamienie utrzymuje się przez więcej niż 3 dni.

Kiedy natychmiast kontaktować się z oddziałem szpitalnym?

* kiedy w twoim wywiadzie jest poronienie, a masz krwawienie lub plamienie ze skurczami;
* kiedy krwawienie jest obfite, że zużywasz kilka podpasek w ciągu godziny, lub gdy ból jest nie do zniesienia;
* kiedy zauważysz skrzepy krwi lub zaróżowione wydzieliny - co może oznaczać już rozpoczęte poronienie.

Przebyte poronienie jest dla kobiety sytuacją trudną do zaakceptowania, choć zazwyczaj stanowi swoiste błogosławieństwo. Wczesne poronienie jest bowiem naturalna formą mechanizmu selekcji, w którym nieprawidłowo rozwijający się zarodek lub płód jest odrzucany, gdyż najprawdopodobniej byłby niezdolny do przeżycia lub bardzo poważnie uszkodzony.

Utrata ciąży nawet w bardzo wczesnym okresie jest dużym przeżyciem dla kobiety. W przezwyciężeniu trudności może dopomóc szczera rozmowa, poparta wzajemnym zaufaniem, z mężem, lekarzem prowadzącym, przyjaciółmi. W niektórych krajach istnieją instytucje wspierające małżeństwa, które doświadczyły niepowodzenia ciążowego.

Najlepszą metodą leczenia takich kobiet jest zalecenie im ponownego zajścia w ciążę w terminie możliwie bezpiecznym. Zanim jednak kobieta zdecyduje się na ponowne zajście w ciążę, lekarz prowadzący musi przedstawić jej możliwe przyczyny występowania poronienia. Najczęściej poronienie jest pojedynczym incydentem, a jego czynnikami sprawczymi mogą być: nieprawidłowości chromosomalne, infekcje, wpływ pewnych związków chemicznych, albo występuje bez uchwytnych przyczyn i nie powtarza się więcej. Nawykowe poronienia (więcej niż dwa) często związane są z niewydolnością hormonalną ciężarnej lub też matczynym układem immunologicznym, odrzucającym niezgodny antygenowo zarodek lub płód. W obu tych przypadkach odpowiednie leczenie kobiety we wczesnej ciąży często zapobiega nawrotom niepowodzeń.

Większość kobiet, które przeżyły jedno poronienie, nie roni w czasie kolejnych ciąż.