Jak sobie radzić z rakiem piersi?

Rak piersi dotyka bardzo wielu kobiet, jest to najczęstszy nowotwór złośliwy występujący u kobiet. Statystyki z 2002 roku mówią, że rak piersi stanowił prawie 13 procent wszelkich rozpoznań nowotworów złośliwych u płci pięknej.


Nowotwór ten atakuje również mężczyzn, ale jest rzadki i późno rozpoznawany. Zauważa się, że w latach 70-90 dwudziestego wieku gwałtownie wzrosła ilość zachorowań na raka sutka. Mogło to być spowodowane zmianą stylu życia kobiet w krajach rozwiniętych oraz wzrostem wykrywalności. Jeśli mowa o statystykach z obszarów amerykańskich, to w 2001 roku na inwazyjnego raka piersi zachorowało 192 200 kobiet i odnotowano 40 860 zgonów nim spowodowanych. Dodatkowo, ryzyko, że rak piersi wystąpi, wynosi 1:8. Rak piersi częściej występuje u kobiet w Ameryce Północnej i w Europie, niż w Azji i w Afryce. Mogą mieć na to wpływ czynniki genetyczne (mówi się, że 5-30%) oraz czynniki środowiskowe, które są ściśle powiązane ze stylem życia , a także czynniki kulturowe, na przykład karmienie piersią. Wzrost ryzyka zachorowania na raka piersi zaczyna się od trzydziestego roku życia, a po menopauzie utrzymuje się na stałym poziomie. Dodatkowo, ryzyko zwiększa się u kobiet, które nie rodziły dzieci (trzykrotnie), w porównaniu do kobiet, które już rodziły. Dodatkowym zagrożeniem może być nadwaga w okresie po klimakterium. Paradoksalnie, nadwaga zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania przed tym okresem. Warto dodać, że badania dowodzą, że zwiększenie aktywności fizycznej wpływa pozytywnie na obniżenie ryzyka zachorowania. Leczenie raka piersi jest dość uciążliwe i jest to proces wieloetapowy. Często jest to leczenie operacyjne, polegające na wycięciu guza. Jedną z metod jest chemioterapia. Skutki uboczne mogą być nieznośne, jednakże jest to jedna z bardziej skutecznych metod leczenia. Inną metodą leczenia jest radioterapia. Polega ona na promieniowaniu obszaru operowanego, a także czasem dołu pachowego i nadobojczykowego. Radioterapii dokonuje się wtedy, gdy średnica guza wynosi więcej niż 5 cm. Jedną z uzupełniających terapii jest hormonoterapia, którą przeprowadza się wtedy, gdy więcej niż 10% komórek wykazuje wrażliwość na żeńskie hormony steroidowe, czyli na estrogeny i progesteron. Po zakończeniu leczenia konieczna jest rehabilitacja, a jej najważniejszą częścią jest fizjoterapia. Powinno się ćwiczyć i masować rękę po stronie operowanej, a także odpowiednio ją układać. Najczęściej wykonuje się to samodzielnie. Dzięki temu zapobiega się narastaniu obrzęku limfatycznego.